Δυστυχώς κάποια πράγματα δε τα χωράει ο ανθρώπινος νους, πόσο μάλλον όταν αυτό έχει να κάνει με τον άδικο χαμό ενός νέου κοριτσιού, μόλις 22 ετών.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτές τις δύσκολες στιγμές και φυσικά κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει το πώς βιώνεις μία τέτοια κατάσταση.
Ο άδικος χαμός της 22χρονης Αλεξάνδρας Μπιστολάκη, που έφυγε σήμερα από την ζωή συγκλόνισε την τοπική κοινωνία της Πρέβεζας, αφού η ίδια ήταν φοιτήτρια στο 3ο έτος του τμήματος Λογιστικής και χρηματοοικονομικής Πρέβεζας.
Ένας από τους καθηγητές της Αλεξάνδρας, ο Μιχάλης Διακομιχάλης στο άκουσμα της θλιβερής είδησης, έγραψε στο προσωπικό του προφίλ το παρακάτω μήνυμα:
‘’Δεν το πιστεύω Αλεξάνδρα πως δεν θα σε δω και πως δεν θα έρθεις να εξεταστείς στην Ελεγκτική! Δεν το πιστεύω ότι δεν θα σε δω σε άλλο μου μάθημα να συμμετέχεις με ζωντάνια, ενδιαφέρον και με το γλυκό χαμόγελο σου στις παραδόσεις με ερωτήσεις και απορίες. Δεν το πιστεύω που όταν σας έλεγα κάθε μέρα να μην αγχώνεστε για τα μαθήματα και τους βαθμούς, να τα βλέπετε σαν ένα παιχνίδι της ζωής, που σας μαθαίνει καινούργιες πλευρές της ζωής αλλά και που όλα έχουν στόχο να σας προσφέρουν μια καλύτερη ζωή, εξακολουθούσατε να αγχώνεστε για τις σπουδές σας. Ζωή…ζωή αυτή είναι η προϋπόθεση και ο απώτερος σκοπός. Όλα τα υπόλοιπα πάνε χαμένα Αλεξάνδρα….και εμένα θα με τρώει η απορία που δεν θα μπορέσεις ποτέ να μου λύσεις….γιατί ένα κορίτσι 22 χρονών να φεύγει τόσο άδικα και τόσο νωρίς από τη ζωή????? Είναι δύσκολο να καταλάβεις Αλεξάνδρα, όπως και οι συμφοιτητές σου ότι για ένα “δάσκαλο”, για έναν αληθινό δάσκαλο οι φοιτητές και οι φοιτήτριες είναι τα “παιδιά” του, όχι τα φυσικά αλλά τα πνευματικά του παιδιά που μπορεί να τον βλέπουν και σαν “πατέρα” στις δύσκολες στιγμές τους. Σαν “δάσκαλο” που έχει τη βαριά αποστολή να δώσει στην κοινωνία σωστούς ανθρώπους, να τους εφοδιάσει κατάλληλα για το “Ευ ζειν”, αλλά και σαν “πατέρα” που θα σταθεί στη θέση του φυσικού πατέρα για να διασφαλίσει με κάθε τρόπο το “Ζειν”. Δεν τα καταφέραμε Αλεξάνδρα….Δεν είχαμε τη δυνατότητα, δεν είχαμε μια ευκαιρία να προλάβουμε να σε κρατήσουμε κοντά μας. Ελπίζουμε να μας συγχωρέσεις από εκεί ψηλά….Βοήθησε μας να προσέχουμε πιο πολύ τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριες σου, για να μην αφήσουμε περιθώριο να επαναληφθούν τέτοια λάθη (?) και παιχνίδια της τύχης που μας στερούν το χαμόγελο και τη ζωτικότητα της νιότης σας…Μην αγχώνεσαι Αλεξάνδρα για κανένα μάθημα….εμείς αγχωνόμαστε για το μάθημα που μας έδωσες και μας προσγείωσες απότομα στην ωμή πραγματικότητα της ζωής….γιατί όσο και αν διαβάσαμε δεν θα καταφέρουμε ποτέ να σου απαντήσουμε στο πικρό “γιατί” που θα ψελίζει κάθε κορίτσι και κάθε αγόρι της ηλικίας σου……..’’
